Dat mijn schoonmoeder ging sterven.
Dat wisten we.
Dan staat de wereld effe stil.
Dan moet je even tijd nemen om tot de essentie te gaan.
Gelukkig was er nog tijd voor woorden voor en met haar.
Gelukkig was er moed voor tranen, die van ons en die van haar.
Dat mijn schoonmoeder ging sterven
Dat wisten we.
Alleen niet dat ze het zo snel ging doen.
Gelukkig was daar Ann die ons mee voorbereidde op dat onverwachte, onafwendbare, serene afscheid.
Gelukkig was daar Ann die ons mee op touw nam, door Bonnies leven, door de herinneringen, door de droefenis maar ook door de lach.
Geen angst was er en geen taboe. Tranen waren er zeker, van verdriet maar ook van plezier.
Stout waren we, dapper voelden we ons. Gedragen en verwarmd werden we.
Het afscheid was groots in zijn bescheidenheid.
Bonnie stond in het stralende middelpunt en iedereen voelde haar aanwezigheid en zag wie ze was.
Het was een viering, een feest van graag zien en van liefde.
Da’s tenslotte de essentie.
Bedankt Ann, zonder jou was dit niet hetzelfde geweest.
Bedankt om te luisteren, om te verwoorden, om de tijd te nemen en de zotte zachtheid en liefde te vatten.
x Katje